|
Wspólczuję i rozumiem co przeżywacie:(( Zawsze będę twierdzić, że zwierzątko jest członkiem rodziny i to tym wdzięcznym, ufnym. Ta pustka, a z drugiej strony przewijajacy się film wspomnień...
Pusia za Tęczowym Mostem spotkała moją 9 letnią króliczkę Trusię, 7 miesięcznego króliczka Tosia, no i na pewno ich oddane królicze przyjaciółki, kotkę Zuzię i sunię Miłkę.
Te wspomnienia pozostają niesamowicie zywe, bez względu na upływ czasu. Myślę, że to chyba siła uczuć.
Przeżyła z Wami pięknych 7 lat i tego nikt nie odbierze.
Wczoraj, patrząc na mojego 16 psa, wspominałam 18 letnią sunię, 17 letnią kotkę i myślałam o zwierzęcym życiu. Przeprowadziłam i towarzyszyłam im w niemowlęctwie, dzieciństwie, młodości, dojrzałości i starości. Jak smutno, że to czworonożne zycie jest jak film krótkometrażowy:(, ale ile w nim uczuć i treści:)
Mimo, ze jest ze mna królisia Andzia króliś Czesio i młoda kotka Pumcia, to tęsknię za tymi, które odeszły... ale nie wyobrażam sobie, gdyby tego "młodego pokolenia "nie było
P.S. Mój Tosiu, też został przyniesiony w pyszczku przez siostrzenicy spanielkę, tylko on był tym tak zachwycony, że starał się za wszelką cenę znów do niej dostać
No i jak odszedł to też bidulek ważył niecały kilogram:(
Pozdrawiam serdecznie |
|
Ostatnio zmieniony przez T-T-A dnia Pon 22:58, 08 Lut 2010, w całości zmieniany 1 raz
|
|
|
No i zaczęło się zamykanie pokoi, zasłanianie foteli, zabezpieczanie kabli.... Któregoś dnia obudziłem się wcześniej niż zwykle. Cos mnie zaniepokoiło. Gdy wszedłem do pokoju w którym bawiła sie Pusia zobaczyłem że firanka jest dziwnie wyciągnięta. To Pusia zrobiła w niej dziurkę i chciała przez nia przejść ale dziurka była za mała żeby jej sie to udało a uszka nie pozwalały jej się cofnąć. Serduszko jej biło jakby biegła w sztafecie. Potem, któregoś dnia, znajoma przyszła do mojej żony i zabrała ze soba psa. Byłem w swoim pokoju gdy nagle usłyszałem niesamowity skowyt. Nigdy czegoś takiego nie słyszałem. Gdy dobiegłem, uradowany psiak trzymał króliczka w pysku. Potem przez ponad godzinę trzymałem Pusię na kolanach i uspokajałem. W końcu, Pusia, kiedyś zjadła cos niestrawnego. Przestała jeśc i pić. Woziłem ją przez tydzien do lekarza. Dostawał kroplówkę i antybiotyk. Udało się. Potem ta sytuacja sie powtórzyła. Znowu sie udało. Królik biegał po domu, o 7 rano wskakiwał mi na kołdre i budził mnie do pracy. Nigdy nie udało mi sie go skrzyczeć, bo gdy zobaczył że się budzę, uciekał. Przez ostanie 2 tygodnie coraz mniej jadł. Wcześniej wazył 1,5 kg a gdy bylismy u lekarza już tylko 0,9 kg. Starałem się dawać mu coś do jedzenia. Nie miał ochoty jeść. Czasem coś przełknął ale to było za mało żeby przeżyć.... 7 lutego dziwnie się układał. Wziąłem go na ręce. Wyrywał się. Czasem leżał spokojnie a czasem uciekał gdzieś... pewnie sam nie wiedział gdzie... moze chciał ucieć śmierci.... W końcu serduszko przestało mu bić.... miał 7 lat.... tylko 7 lat .... 
